سال
پنجاه و دو تازه دانشجو شده بودم. تقسیممان که کردند، افتادم خوابگاه شمس
تبریزی. آب و هوای تبریز به م نساخت ، بد جوری مریض شدم. افتاده بدم گوشه ی
خوابگاه . یکی از بچه ها برایم سوپ درست می رد و ازم مراقبت می کرد. هم
اتاقیم نبود. خوب نمی شناختمش. اسمش را که از بچه ها پرسیدم، گفتند « مهدی
باکری.»
رفتیم
توی شهر و یک اتاق کرایه کردیم. به م گفت « زندگی ای که من می کنم سخته ها
.» گفتم « قبول.» برای همه کاراش برنامه داشت؛ خیلی هم منظم و سخت گیر.
غذا خیلی کم می خورد. مطالعه خیلی می کرد. خیلی وقت ها می شد روزه می گرفت.
معمولا همان روزهایی هم که روزه بود می رفت کوه. به یاد ندارم روزی بوده
باشد که دونفرمان دو تا غذا از سلف دانشگاه گرفته باشیم. همیشه یک غذا می
گرفتیم، دو نفری می خوردیم .خیل وقت ها می شد نان خالی می خوردیم. شده بود
سرتاسر زمستان ، آن هم توی تبریز ، یک لیتر نفت هم توی خانه مان نباشد.کف
خانه مان هم نم داشت، برای این که اذیتمان نمکند چند لا چند لا پتو و فرش و
پوستین می انداختیم زمین.