بعد از مدت ها آمده بود خانه ی ما. تعجب کردیم. نشسته بود جلوی ما حرف های معمولی می زد. مادرم هم بود. زن داداشم هم . همه بودند یک کمی میوه خورد و بلند شد که برود. فهمیده بودم چیزی میخواهد بگوید که نمی تواند. بلند که شد. ما هم باهاش پاشدیم تا دم در . هی اصرارکرد نیاییم . اما رفتیم؛همگی . توی راه رو به م فهماند بیرون منتظرم است . به بهانه ی خرید رفتم بیرون . هنوز سر کوچه ایستاده بود. به من گفت «آقا مهدی را می شناسی؟ مهدی باکری؟ می خواد ازت خواستگاری کنه ! به ش چی بگم؟» یک هفته تمام فکر می کردم . شهردار ارومیه بود. از سال پنجاه و یک که ساواکی ها علی شان را اعدام کرده بودند، اسمشان را شنیده بودم...
به ادامه ی مطلب بروید...
خواهرش به ش گفته بود «آخه دختر رو که تا حالا قیافه ش رو ندیده ای ، چه جوری می خوای بگیری؟ شاید کچل باشه.» گفته بود « اون کچله رو هم بالاخره یکی باید بگیره دیگه !»از قبل به پدر ومادرم گفته بودم دوست دارم مهرم چه باشد. یک جلد قرآن و یک اسلحه . این هم که چه جور اسلحه ای باشد، برایمفرقی نداشت. پرسید « نظرتون راجع به مهریه چیه ؟» گفتم « هرچی شما بگین.» گفت « یک جلد قرآن و یک کلت کمری. چه طوره؟» گفتم « قبول.» هیچ کس به ش نگفته بود. نظر خودش را گفته بود. قبلا به دوست هایش گفت بود« دوست دارم زنم اسلحه به دوش باشد.»
روز
عقد کنان بود. زن های فامیل منتظر بودند داماد را بینند. وقتی آمد ، گفتم «
اینم آقا داماد . کت و شلوار پوشیده و کراواتش رو هم زده، داره می آد.»
مرتب وتمیز بود. با همان لباس سپاه . فقط پوتین هایش کمی خاکی بود.
هرچه به عنوان هدیه ی عروسی به مان دادند، جمع کردیم کنار هم به م گفت «
ما که اینا رو لازم نداریم. حاضری یه کار خیر باهاش بکنی؟» گفتم « مثلا چی
؟» گفت « کمک کنیم به جبهه .» گفتم « قبول ! » بردمشان در مغازه ی لوازم
منزل فروشی . همه شان رادادم، ده – پانزده تا کلمن گرفتم.
مادرم
نمی گذاشت ما غذا درست کنیم پدرم نسبت به غذا حساس بود؛ اگر خراب می شد،
ناراحت می شد.تا قبل از عروسی برنج درست نکرده بودم. شب اولیکه تنها شدیم،
آمد خانه و گفت « ما هیچ مراسمی نگرفتیم. بچه ها میخوان بیان دیدن . می
تونی شام درست کنی؟» کته ام شفته شده بود. همان را آورد، گذاشت جلوی دوست
هاش. گفت « خانم من آش پزیش حرف نداره ، فقط برنج این دفعه ای خوب نبوده وا
رفته.»
شهردار که بود ، به کار گزینی گفته بود از حقوقش بگذارند روی پول کارگرهای دفتر. بی سرو صدا ، طوری که خودشان نفهمند.
حمید سه ساله بود که مادرشان فوت کرد. از آن موقع نامادری داشتند . مثل
مادر خودشان هم دوستش داشتند. رفتیم خانه شان ؛ بیرون شهر. به م گفت « همین
جا بشین من می آم.» دیر کرد. پاشدم آمدم بیرون ، ببینم کجاست. داشت لباس
می شست؛ لباس برادر و خواهر های ناتنیش را . گفت « من این جا دیر به دیر می
آم. می خوام هر وقت اومدم، یه کاری کرده باشم.»
شهر دار ارومیه
که بود، دوهزار و هشت صد تومان حقوق می گرفت. یک روز به م گفت« بیا این
ماه هرچی خرجی داریم رو کاغذ بنویسیم، تا اگه آخرش چیزی اضافه اومد بدیم به
یه فقیر.» همه چی را نوشتم ؛ از واکس کفش گرفته تا گوشت و نان و تخم مرغ.
آخر ماه که حساب کردیم، شد دوهزار و ششصد و پنجاه تومان. بقیه ی پول را داد
لوازم التحریر خرید، داد به یکی از کسانی که شناسایی کرده بود و می دانست
محتاجند. گفت « اینم کفاره ی گناهای این ماهمون.»
باران خیلی
تند می آمد. به م گفت « من می رم بیرون» گفتم « توی این هوا کجا می خوای
بری؟» جواب نداد. اصرار کردم . بالاخره گفت « می خوای بدونی ؟ پاشو تو هم
بیا. » با لندرور شهرداری راه افتادیم توی شهر. نزدیکی های فرودگاه یک حلبی
آباد بود. رفتیم آنجا. توی کوچه پس کوچه هایش پر از آب و گل و شل. آب وسط
کوچه صاف می رفت توی یکی از خانه ها. در خانه را که زد، پیرمردی آمد دم در.
ما راکه دید، شروع کرد به بد و بی راه گفتن به شهردار. می گفت « آخه این
چه شهردایه که ما داریم؟ نمی آد یه سری به مون بزنه ، ببینه چی می کشیم.»
آقا مهدی به ش گفت «خیله خب پدرجان . اشکال نداره . شما یه بیل به ما بده،
درستش می کنیم؟» پیرمرد گفت « برید بابا شماهام! بیلم کجا بود.» از یکی از
هم سایه ها بیل گرفتیم. تا نزدیکی های اذان صبح توی کوچه ، راه آب می
کندیم.
از شهردای یک بنز داده بودند بهش . سوارش نمی شد. فقط یک
بار داد ازش استفاده کردند؛ داد به پرورشگاه. عروسی یکی از دخترا بود. گفت
« ماشینو گل بزنین واسه ی عروس.»
توی آبادان، رفته بود جبهه ی فیاضیه،
شده بود خمپاره انداز شهید شفیع زاده دیده بانی می کرد و گرا به ش می داد ،
اوهم می زد. همان روزهایی که آبادان محاصره بود. روزی سه تا گلوله ی
خمپاره ی صد وبیست هم بیش تر سهمیه نداشتند. این قدر می رفتند جلو تا مطمئن
شوند گلوله ایشان به هدف می خورد. تعریف می کردند ، می گفتند« یک بار شفیع
زاده با بی سیم گفته بوده یه هدف خوب دارم. گلوله بده .» آقا مهدی به گفته
بوده « سه تامون رو زده یم. سهمیه ی امروزمون تمومه .»
فکش
اذیتش می کرد. دکتر معاینه کرد و گفت « فردا بیا بیمارستان. » باید عکس می
گرفت. عکسش که آماده شد، رفتیم دکتر بیند. وسط راه غیبش زد. توی راه روهای
بیمارستان دنبالش می گشتیم. دکتر داشت می رفت. بالاخره پیداش کردم. یک نفر
را کول کرده بود داشت از پله ها می برد بالا . یک پیرمرد را.
بقال محلشان بود. حاجی را که می دید، روبوسی میکرد و برایش حدیث میگفت. وقتی فهمید جنسش را ارزان تر از جاهای دیگر به ش می فروشد، گفت « اگه این دفعه ارزون تر از جای دیگه حساب کنی، دیگه ازت هیچی نمی خرم» پیرمرد گفت« نمی خری؟ من به هرکی بخوام ارزون تر میدم. اگه هم نخری ، حلالت نمی کنم.! »
رفته بودیم سوریه. برای دوست و آشنا سوغاتی
خریده بودیم. یک ضبط صوت کوچک هم برا خودمان، همان جا توی سوریه زنگ زده
بودیم ایران. گفته بودند موشک خورده نزدیکی خانه ی ما و رادیومان از بالای
پنجره افتاه پایین . گفتیم حتما خراب شده. وقتی برگشتیم،دیدم رادیومان هنوز
کار می کند. گفت« رادیو و ضبط صوت دوتا دوتا می خوایم چی کار؟ یه دونه هم
برامون بسه.» ضبط صوت سوغاتی را دادیم به پدرش.
بعد از مدت ها
برگشته بودیم ارومیه. شب خانه ی یکی از آشناها ماندیم. صبح که برای نماز پا
شدیم، به م گفت « گمونم اینا واسه ی نماز پا نشدن.» بعدش گفت « سر صبحونه
باید یه فیلم کوچیک بازی کنی!» گفتم« یعنی چی ؟ » گفت « مثلا من از دست تو
عصبانی می شم که چرا پا نشدی نمازت رو بخونی. چرا بی توجهی کردی و از این
حرفا. به در میگم که دیوار بشنوه.» گفتم « نه، من نمی تونم .» گفتن« واسه ی
چی ؟ این جوری به ش تذکر می دیم.یه جوری که ناراحت نشه.»گفتم « آخه تاحالا
ندیده م چه جوری عصبانی می شی. همین که دهنت رو باز کنی تا سرم داد بزنی،
خنده م می گیره،همه چی معلوم می شه. زشته.» هرچه اصرار کرد که لازمه،
گفتم«نمی تونم خب.خنده م می گیره.» بعد ها آن بنده ی خدا یک نامه از مهدی
نشانم داد. درباره ی نماز و اهمیتش.
به ش گفتم « توی راه که
برمی گردی، یه خورده کاهو و سبزی بخر.» گفت « من سرم خیلی شلوغه ، می ترسم
یادم بره. روی یه تیکه کاغذ هرچی می خوای بنویس، به م بده.» همان موقع داشت
جیبش راخالی می کرد. یک دفترچه ی یاداشت و یک خودکار در آورد گذاشت زمین .
برداشتمشان تا چیزهایی که می خواستم تویش بنویسم یک دفعه به م گفت« ننویسی
ها! » جا خوردم. نگاهش که کردم، به نظرم کمی عصبانی شدهبود. گفتم « مگه چی
شده؟ » گفت « اون خوداری که دستته مال بیت الماله.» گفتم « من که نمی خوام
کتاب باهاش بنویسم. دو – سه تا کلمه که بیش تر نیست.» گفت «نه.»
دیر به دیر می آمد. اما تا پایش را می گذاشت توی خانه بگو بخندمان شروع می
شد . خانه مان کوچک بود؛ گاهی صدایمان می رفت طبقه ی پایین. یک روز همسایه
پایینی به م گفت « به خدا این قده دلم می خواد یه روز که آقا مهدی می یاد
خونه لای در خونه تون باز باشه ، من ببینم شما دو تا زن و شوهر به هم دیگه
چی می گید، این قدر می خندید؟»
از پنجر یک نگه به بیرون کرد و
گفت « بچه ها بسه دیگه ؛ دیر وقته. برین دم خونه ی خودتون» به ش گفتم « چی
کارشون داری؟ بچه ، بذار بازیشون رو بکنن. خوبه خودت بچه نداری ! معلوم
نبود چی کار می خواستی بکنی.» گفت « من بچه ندارم ؟ من توی لشکر یک عالمه
بچه دارم . هروز مجبورم به ساز یکیشون برقصم.»
کم تر شبی می شد
بدون گریه سر روی بالش بگذارم . دیر به دیر می آمد . نگرانش بودم . همه ش
با خودم فکر می کردم « این دفعه دیگه نمی آد. نکنه اسیر شه. نکنه شهید شه.
اگه نیاد، چی کار کنم ؟» خوابم نمی برد. نشسته بودم بالای سرش و زار زار
گریه می کردم. به م گفت « چرا بی خودی گریه می کنی؟ اگه دلت گرفته ف چرا
الکی گریه می کنی! یه هدف به گریه ت بده . » بدش گفت « واسه ی امام حسین
گریه کن. نه واسه ی من.»